Een imposante hoeveelheid groeperingen in Duitsland, en daarbuiten, treft momenteel voorbereidingen om de G8-conferentie van aanstaande juni effectief te gaan blokkeren. Dat zullen ze tenminste proberen; natuurlijk staat er een forse politiemacht klaar om dat te proberen te verhinderen.
Bij infobijeenkomsten in Nederland hoor je vaak mensen tegenwerpen dat zo'n blokkade niet veel zin heeft, of dat het "een ritueel is" waar je "toch niets aan hebt" en dat de top "maar een symbool is". Hieronder staan 8 goede redenen om aan de blokkades mee te doen en te helpen zorgen dat ze slagen.

• 1) Om te winnen. Stel dat het deze keer echt lukt! De hoogste pieten worden natuurlijk met een helikopter ingevlogen, maar dat lukt maar met een handjevol. Het lagere echelon, en al het personeel moet met auto's naar binnen gereden worden. Overigens kun je helikopters ook blokkeren (met hanggliders, vuurpijlen...) en zal er de dag voor de top begint een poging gedaan worden om het enige vliegveld dat in de buurt ligt lam te leggen. Maar stel dus dat het echt lukt, dat we met genoeg mensen zijn, die genoeg fantasie, initiatief en moed vertonen om de toegangswegen echt te blokkeren. Dan loopt de G8-top in het honderd, waar de verantwoordelijken voor mondiale ellende, milieuvernietiging en neoliberaal zakendoen bijeen willen komen om mooi weer te spelen. Maar nu even niet dus, remember Seattle?
• 2) Om netwerken op te bouwen. De topprotesten zijn een plek waar onnoemelijk veel groepen en personen bij elkaar komen die anders elkaar niet of nauwelijks zien, laat staan dat ze samen verzet plegen. We zijn verdeeld geraakt in talloze 'one-issue'-bewegingen, die ook nog eens gefragmenteerd zijn over de te volgen strategie. Maar bij de protesten tegen zo'n top komt alles bij elkaar en raakt door elkaar heen. Die kruisbestuiving levert veel op.
• 3) Als leerschool voor verzet. De protesten, de voorbereidingen, de actiekampen zijn plekken waar iedereen nieuwe ervaringen opdoet. Het is een levende leerschool voor zelforganisatie, theorievorming, discussies, actievormen, etcetera. Alleen al het meehelpen uitvoeren van een actiekamp en beleven hoe mensen die elkaar vaak niet eens kennen, samen onder moeilijke omstandigheden in razend tempo iets op kunnen bouwen, is iets dat iedereen teminste een keer meegemaakt moet hebben. Het zijn ook plekken waar mensen die voor het eerst besloten hebben deel te willen nemen aan verzet tegen de heersende verhoudingen, aan kunnen sluiten en daadwerkelijk in contact kunnen komen met mensen die al langer politiek actief zijn. Ook de blokkades en acties zijn verbluffende ervaringen, die levens kunnen veranderen en mensen laten zien dat het anders kan en dat verzet mogelijk is. Die ervaringen worden vervolgens op andere plekken en rond andere thema's weer ingezet en verder verspreid.
• 4) Om de 'spin off': De effecten van dit soort massale acties zijn veel verstrekkender dan alleen die acties op die betreffende plek tijdens die paar dagen. Het beïnvloedt een groot deel van de omringende maatschappij, de media, de discussies bij de bakker en in de bus. Al die mensen hebben het ineens over de thematiek en dat zou nooit gebeuren als de protesten er niet waren. Natuurlijk zijn ze het niet allemaal met de actievoerders eens, maar ze hebben het er tenminste over. Vergelijk dat met topconferenties waar geen acties tegen gevoerd worden, wat een paar jaar geleden nog heel gewoon was. Dan overheerst het mediabeeld dat de heersenden gepland hadden en zie je slechts grijnzende maatpakken op het bordes. Nu zijn WIJ in beeld. De 'spin off' gaat nog veel verder; de netwerken die tijdens de protesten opgebouwd worden, actievoerders die terugreizen en geinspireerd zijn om verder te gaan. Want natuurlijk ziet niemand zo'n top-protest als eindstation, het is maar een moment in dagelijkse campagnes en strijd om de wereld te veranderen. Maar wel een belangrijk moment dat goed benut kan worden.
• 5) Ritueel en spektakel?: De redenering die vaak gehoord wordt klopt niet dat het gebeuren rond zo'n top een door de autoriteiten georganiseerde val is, waar demonstranten massaal in zouden trappen. De machthebbers zouden veel liever ongestoord hun onderonsjes houden. Nu worden ze gedwongen zich in te graven en te omringen met een heel leger om zich de woedende bevolking van het lijf te houden. Ze hebben de grootste moeite om zich onder die omstandigheden te legitimeren, en worden erdoor gedwongen allerlei pseudo-progressieve beloftes te doen. Dat hebben we dus al bereikt. Natuurlijk leren ze ook van eerdere ervaringen, en moeten actievoerders inventief genoeg zijn om ze steeds verder onder druk te kunnen zetten. Ook is het goed te beseffen dat die topprotesten de activisten veel tijd, geld, en arbeid kosten, die ook elders ingezet zou kunnen worden. En het hypen van militant gedrag kan heel ergerlijk en onproductief zijn. Veel gevaarlijker is echter de ritualisering van machteloze politieke methodes die gematigde ngo's met de autoriteiten overeenkomen, zoals de symbolische massademonstratie (rondje om de kerk en weer naar huis). Die kosten ook veel tijd, geld en energie, en zijn ook nog eens oersaai.
  Alleen lokaal en 'positief' bezig zijn is bovendien ook geen optie, daar lacht de heersende elite zich een bult om. Zo nu en dan moet je proberen met z'n allen bij elkaar te komen en 'mondiaal' te scoren, om vervolgens weer uiteen te gaan en lokaal voort te knokken. Nog iets: niet alle actie die vaker herhaald wordt, is per definitie achterhaald. Er worden bijvoorbeeld al eeuwen stakingen gehouden van arbeiders tegen de bazen, en die zijn nog steeds nodig en boeken nog steeds resultaat.

• 6) Om uit de polder te breken. Om even een andere realiteit te beleven dan het eeuwige 'overlegmodel', met z'n 'klankbordgroepen', 'stakeholdermeetings,' eindeloze vergaderingen, rapporten, studies en beleidsaanbevelingen, is het goed af en toe pogingen mee te maken voor daadwerkelijk, compromisloos verzet. Het is yabasta! straks in juni in Heiligendamm; nu is het genoeg geweest en we gaan proberen die limousines tegen te houden en op hun dak te dansen. In de hoop dat de praktijk ook in de polder weer breed in zwang komt. Want dat was kort geleden nog zo en heeft fantastische resulaten geboekt (zoals in: kraakbeweging, vrouwenbeweging, oorspronkelijke arbeidersbeweging, etc.) Weinig zaken op aarde geven meer voldoening dan een feestje van rijke stinkers verknallen en verhinderen dat ze de wereld nog verder kunnen verpesten.
• 7) om strategische redenen. Hoewel de G8 een informele vergadering is, waar officieel geen besluiten genomen worden, wordt de bijeenkomst steeds belangrijker en raakt die steeds verder geïnstitutionaliseerd. Er nemen duizenden politici en ambtenaren aan deel en de top wordt het gehele jaar voorbereid door grote teams. Het is duidelijk dat dit soort bijeenkomsten de structuur vormen voor overleg tussen de machtigste kapitalistische mogendheden om beleid te coördineren. Belangrijke beslissingen bij andere instellingen zoals WTO, IMF en Wereldbank, worden er voorgekookt. Het systeem zal niet in elkaar zaken als ze één zo'n top niet kunnen houden, maar het maakt het allemaal een stuk moeilijker om de machine geolied draaiend te houden. Stel je voor dat ze bij elke vergadering dergelijke problemen ondervinden. Ook ideologisch raken ze in de verdediging als ze aantoonbaar belaagd worden door een kritische massa.
• 8) Om internationale solidariteit. Natuurlijk voeren we strijd tegen die G8-regenten omdat we zélf last hebben van de gevolgen van hun politiek. Maar we weten ook dat de mensen die vaak het hardst getroffen worden, in zuidelijke landen wonen, ver weg van de steden waar de macht ligt, de conferenties gehouden worden en de hoofdkantoren van de multinationals zijn. In zuidelijke landen is het vaak heel gewoon om zich met hand en tand tegen de economische dwingelandij te verzetten, waarvoor vaak een zware tol betaald wordt. Zij ondervinden het als een daadwerkelijke steun om te zien dat ook in de kapitalistische centra zelf mensen er flink tegenin gaan en eisen dat er een subiet einde aan allerlei wantoestanden komt. Wat dat betreft is het ook helemaal niet raar dat 'globale' protestacties vaak vergezeld gaan van zeer specifieke eisen rond specifieke zaken - steun aan de Ogoni die vechten tegen Shell in Nigeria, of voor vrijlating van politieke gevangenen, solidariteit met Oaxaca/Chiapas ... (vul de strijd van uw keuze in), weg met gentech (...)- waar de G8-regeringen mee te maken hebben.

Maar vooral om 1) om te winnen! Wie meedoet kan later aan zijn/haar kleinkinderen (of die van de buren) vertelen dat hij/zij erbij was; het historische begin van het einde van de kapitalistische nachtmerrie. Heiligendamm juni 2007, de plek waar je zijn moet, massaal en actief